Popmusik-Strona o muzyce popularnej

Podczas czytania polskich magazynów o gwiazdach można dostać depresji, apopleksji, nerwicy i wszystkiego co najgorsze. Pijackie pogawędki pod budą z piwem mają większą wartość intelektualną niż cała sterta artykułów poświęconych Popielewicz, Siwiec, Mensah, Figurskiemu, Dodzie, Przybylskiej, itd. Nigdy nie miałem nic przeciwko wyżej wymienionym osobom, ale po lekturze polskich tabloidów, magazynów, czasopism robi się niedobrze. Nie chodzi o warsztat ludzi, którzy to piszą. Właściwie, mogę stwierdzić, że nie wiem o co mi chodzi, ale chodzi mi o to bardzo mocno. W związku z tym na Popmusik nigdy nie było i nie będzie tekstów poświęconych polskim celebrytom, mimo że w głównej mierze oni tworzą polską popkulturę. Poniżej ikoniczne zdjęcie przedstawiające najsłynniejszego członka punk rockowego zespołu The Libertines Petera Doherty w objęciach kolegi z grupy Carla Barâta tuż po wyjściu z więzienia. Dużo można pisać o problemach Petera z prawem i narkotykami, ale obiektywnie trzeba przyznać,

The Libertines - Anthems For Doomed Youth (2015) Virgin EMI Niegdyś słynna dziennikarka Anna Gacek pisała płomienne, pełne emocji teksty dla "Teraz Rocka" o zespole The Libertines. Wychwalała grupę Carla Barâta pod niebiosa, jednak nawet wstawiennictwo najważniejszego muzycznego polskiego periodyku nie przyniosło popularności The Libertines w naszym kraju. Przyczyną tego stanu rzeczy jest fakt, iż muzyka tego zespołu jest zbyt brytyjska jak na polskie warunki. The Libertines podobnie jak Arctic Monkeys mają fanów przede wszystkim w Wielkiej Brytanii i to się nie zmieni przez wydanie nowej, udanej płyty "Anthems For Doomed Youth". Muzyka zespołu dalej silnie czerpie z twórczości takich wykonawców jak The Clash, The Stranglers, The Jam i Sex Pistols, które nigdy się w Polsce nie przyjęły. W dalszym ciągu Carl Barât i jego załoga prezentują proste, gitarowe piosenki, które można określić mianem garażowych lub post-punkowych. Na "Anthems For Doomed Youth" opr

Duran Duran - Paper Gods (2015) Warner Bros. Pochodzący z Birmingham zespół nigdy nie miał szczęścia do muzycznej prasy. Wystarczy przejrzeć oceny ich albumów wydanych po 1999 roku na portalu metacritic, które mieszczą się w granicach od 50 do 70 punktów na 100. To dużo mówi na temat tego w jaki sposób dziennikarze traktują tę grupę, będącą jakby nie było jedną z największych legend nowej fali. W 2006 roku pismacy w czasopisma muzycznego Q posunęli się nawet do tego, że umieścili zawierającą same covery płytę Duran Duran "Thank You" na 1. miejscu najgorszych albumów w historii. Wspomniany krążek do dobrych dzieł nie należy, jednak nazwanie płyty z tak fajnie wykonanymi numerami jak: "Crystal Ship", "Lay Lady Lay" czy "Watching the Detectives" najpaskudniejszym, najgorszym z możliwych w historii było zdecydowaną przesadą. Oczywiście kapela bywała też chwalona. Drugi studyjny krążek zespołu "Rio" z 1982 roku otrzymał bardzo wysoką notę,

David Bowie - The Next Day (2013) ISO The Next Day – 3:51 Dirty Boys – 2:58 The Stars (Are Out Tonight) – 3:56 Love Is Lost – 3:57 Where Are We Now? – 4:08 Valentine’s Day – 3:01 If You Can See Me – 3:15 I’d Rather Be High – 3:53 Boss of Me  – 4:09 Dancing Out in Space – 3:24 How Does the Grass Grow? – 4:33 (You Will) Set the World On Fire – 3:30 You Feel So Lonely You Could Die – 4:41 Heat – 4:25 Tej płyty miało nie być. David Bowie od kilku lat był na oficjalnej, zasłużonej emeryturze. Nawet najbardziej zagorzali fani artysty stracili nadzieję na nowe nagrania. Jednak 8 stycznia 2013 roku piosenkarz zademonstrował melancholijny utwór " Where Are We Now? ", będący zapowiedzią płyty "The Next Day". Nic nie zapowiadało, że najnowszy album okaże się takim wydarzeniem artystycznym. Wspomniany kawałek "Where Are We Now?" to całkiem przyzwoita piosenka, szczególnie w swej drugiej części, gdy muzycy podkręcają tempo. Jednak ten numer

David Bowie - Reality (2003) ISO New Killer Star – 4:40 Pablo Picasso – 4:06 Never Get Old – 4:25 The Loneliest Guy – 4:11 Looking for Water – 3:28 She'll Drive the Big Car – 4:35 Days – 3:19 Fall Dog Bombs the Moon – 4:04 Try Some, Buy Some  – 4:24 Reality – 4:23 Bring Me the Disco King – 7:45 Płyta "Reality" w momencie ukazania się na rynku nie wzbudziła praktycznie żadnych emocji. Trudno się temu dziwić, skoro na krążku z 2003 roku brak wybitnych kompozycji. Dziennikarze oraz fani szybko przeszli obok niej niemalże obojętnie, ponieważ Bowie po raz kolejny zaprezentował się jako profesjonalista i nie dał nikomu możliwości rozpisywania się na temat niskiej jakości swojego materiału. Średniej jakości wydawnictwo utonęło po prostu w morzu jemu podobnych, a przeciętność jest największym wrogiem popularności. "Reality" zawiera generalnie zgrabne rockowe kompozycje. Zdecydowanie wyróżniają się bardzo dobre piosenki z początku płyty: dynamiczne

David Bowie - Earthling (1997) Virgin Records, BMG    01. Little Wonder – 6:02 02. Looking for Satellites – 5:21 03. Battle for Britain (The Letter) – 4:48 04. Seven Years in Tibet – 6:22 05. Dead Man Walking – 6:50 06. Telling Lies – 4:49 07. The Last Thing You Should Do – 4:57 08. I'm Afraid of Americans – 5:00 09. Law (Earthlings on Fire) – 4:48 Dziennikarze, którzy przyznali płycie "Earthling" maksymalną ocenę w swoich recenzjach mieli rację, ponieważ jest to ostatni wielki i przebojowy album Davida Bowie. Po jego premierze artysta wydał jeszcze parę płyt, ale nawet na najlepiej z nich ocenionej "Heathen" muzyk zbyt często spoglądał w przeszłość, a kompozycjom na niej zawartym trochę brakowało do perfekcji. "Ziemianin" jest trochę płytą wyklętą, wręcz nielubianą przez czytelników takich periodyków jak "Teraz Rock" z prostego względu. Artysta poszedł na niej bardzo silnie w nowoczesność, mieszając rock z elementami muzyki drum and bass, j

David Bowie - Heathen (2002) Columbia  01. Sunday – 4:45 02. Cactus  – 2:54 03. Slip Away – 6:05 04. Slow Burn – 4:41 05. Afraid – 3:28 06. I've Been Waiting for You – 3:00 07. I Would Be Your Slave – 5:14 08. I Took a Trip on a Gemini Spaceship (Norman Carl Odam) – 4:04 09. 5:15 The Angels Have Gone – 5:00 10. Everyone Says 'Hi' – 3:59 11. A Better Future – 4:11 12. Heathen (The Rays) – 4:16 Po ponad 20 latach David Bowie po raz kolejny zawiązał sojusz artystyczny z najlepiej rozumiejącym piosenkarza producentem Tonym Viscontim. Wynikiem tej próby jest świetnie przyjęty przez krytykę album "Heathen" z 2002 roku. Muzycy w doskonały sposób przywołują na krążku największe dokonania Bowiego z całej jego kariery. Największe oklaski artyści zgarnęli oczywiście za nagrania nawiązujące do czasów Ziggy'ego Stardusta, tj.: " Slip Away ", "Everyone Says 'Hi'" oraz znakomicie wpisujące się w tę estetykę covery: "Cactus" Pixies i &qu

Miley Cyrus, źródło: www.urbansplatter.com Miley Cyrus - Miley Cyrus & Her Dead Petz (2015) Smiley Miley Inc. Boska Miley wydaniem płyty "Miley Cyrus & Her Dead Petz" popełniła publiczne autodafe, bo jak inaczej można nazwać nagranie przez jedną z największych gwiazd muzyki pop krążka absolutnie niekomercyjnego i w dodatku rozpowszechnianie go za darmo. Miley Cyrus z racji pochodzenia rozpoczęła właściwą karierę bardzo wcześnie, bo już w 2006 roku. Jako czternastolatka pojawiła się w telewizji jako Hannah Montana. Pierwszy album piosenkarki wydany pod własnym nazwiskiem "Meet Miley Cyrus" ukazał się natomiast już w 2007 roku i sprzedał się w ogromnym 10 milionowym nakładzie. Bardziej wrażliwi melomani zainteresowali się jednak artystką dopiero w 2013 roku po wypuszczeniu na rynek jej czwartej studyjnej płyty "Bangerz". Krążek "Bangerz" z 2013 roku zawiera bardzo przyzwoitą muzykę pop i ma prawo podobać się ambitnej publiczności. Jednak o

David Bowie - Hours... (1999) Virgin Records 01. Thursday's Child – 5:24 02. Something in the Air – 5:46 03. Survive – 4:11 04. If I'm Dreaming My Life – 7:04 05. Seven – 4:04 06. What's Really Happening? – 4:10 07. The Pretty Things Are Going to Hell – 4:40 08. New Angels of Promise – 4:35 09. Brilliant Adventure – 1:54 10. The Dreamers – 5:14 Najmniej lubianą płytę Bowiego z lat 90. wypełnia mało przebojowy materiał, jednak nie oznacza to, iż na "Hours..." należy postawić krzyżyk. Album wypełniają zgrabne, stonowane kompozycje, utrzymane generalnie w staroświeckim stylu, jednocześnie brzmiące bardzo nowocześnie. Pierwsza część płyty jest niebywale spokojna i nawiązuje do ballad artysty z młodości, z kolei od numeru " What's Really Happening? " krążek nabiera przyspieszenia i ostrości znanej z dwóch poprzednich wydawnictw Brytyjczyka. Ciężko stwierdzić czym kierowali się ludzie przy wyborze singli promujących "Hours...", gdyż trzy z czter