Popmusik-Strona o muzyce popularnej

Zespół My Chemical Romance założony przez uzdolnionego rysownika kreskówek Gerarda Way'a przez pierwsze lata istnienia był przedmiotem drwin i żartów ze strony fanów muzyki rockowej. Pretensjonalna, dramatyczna muzyka skierowana do małolatów wywoływała wśród entuzjastów ciężkiego grania jedynie uśmiech politowania. Sytuacja zmieniła się o 180 stopni w 2006 roku, gdy pochodząca z New Jersey grupa wydała krążek "The Black Parade" – dzieło jeszcze bardziej kiczowate, efekciarskie i pretensjonalne od poprzednich albumów, jednak broniące się znakomitymi kompozycjami. To właśnie z tej płyty pochodzi: piękna power-popowa ballada "I Don't Love You", szybki, energetyczny utwór "This Is How I Disappear" oraz teatralny, katartyczny kawałek "Famous Last Words". My Chemical Romance stali się gwiazdą, obsypywaną licznymi nagrodami, a Ray Toro - gitarzysta formacji dzięki pomysłowym solówkom był porównywany do legendarnego Briana May'a z Queen. Sukc

Zespół My Chemical Romance założony przez uzdolnionego rysownika kreskówek Gerarda Way'a przez pierwsze lata istnienia był przedmiotem drwin i żartów ze strony fanów muzyki rockowej. Pretensjonalna, dramatyczna muzyka skierowana do małolatów wywoływała wśród entuzjastów ciężkiego grania jedynie uśmiech politowania. Sytuacja zmieniła się o 180 stopni w 2006 roku, gdy pochodząca z New Jersey grupa wydała krążek "The Black Parade" – dzieło jeszcze bardziej kiczowate, efekciarskie i pretensjonalne od poprzednich albumów, jednak broniące się znakomitymi kompozycjami. To właśnie z tej płyty pochodzi: piękna power-popowa ballada "I Don't Love You", szybki, energetyczny utwór "This Is How I Disappear" oraz teatralny, katartyczny kawałek "Famous Last Words". My Chemical Romance stali się gwiazdą, obsypywaną licznymi nagrodami, a Ray Toro - gitarzysta formacji dzięki pomysłowym solówkom był porównywany do legendarnego Briana May'a z Queen. Sukc

Nie ulega wątpliwości, że najnowszy krążek Michaela Jacksona zatytułowany "Michael" był najbardziej oczekiwaną premierą płytowa 2010 roku. Wszystkie płyty Jacksona wydane po śmierci muzyka sprzedawały się znakomicie i nie ważne było, czy były to krążki kompilacyjne czy płyty zawierające remiksy. Interes rozkręcił się na dobre. Po śmierci Króla Popu wiadomo było, że artysta pozostawił po sobie nagrania pieczołowicie przygotowywane z myślą o nowym albumie. Gdyby nie chodziło o wielkie pieniądze, światło dzienne najprawdopodobniej ujrzałaby płyta przygotowywana w ostatnich miesiącach życia Michaela Jacksona. Jednak na rynek został wypuszczony produkt o którym wiadomo tylko tyle, że nie wiadomo do końca co zawiera: czy kawałki z ostatnich sesji nagraniowych czy podrasowane w studiu muzyczne szkice odłożone do szuflady wiele lat temu - najpewniej wszystko naraz. Album otwiera nagranie " Hold My Hand ", będące efektem kooperacji Jacksona z jednym z najmodniejszych piosenk

Nie ulega wątpliwości, że najnowszy krążek Michaela Jacksona zatytułowany "Michael" był najbardziej oczekiwaną premierą płytowa 2010 roku. Wszystkie płyty Jacksona wydane po śmierci muzyka sprzedawały się znakomicie i nie ważne było, czy były to krążki kompilacyjne czy płyty zawierające remiksy. Interes rozkręcił się na dobre. Po śmierci Króla Popu wiadomo było, że artysta pozostawił po sobie nagrania pieczołowicie przygotowywane z myślą o nowym albumie. Gdyby nie chodziło o wielkie pieniądze, światło dzienne najprawdopodobniej ujrzałaby płyta przygotowywana w ostatnich miesiącach życia Michaela Jacksona. Jednak na rynek został wypuszczony produkt o którym wiadomo tylko tyle, że nie wiadomo do końca co zawiera: czy kawałki z ostatnich sesji nagraniowych czy podrasowane w studiu muzyczne szkice odłożone do szuflady wiele lat temu - najpewniej wszystko naraz. Album otwiera nagranie " Hold My Hand ", będące efektem kooperacji Jacksona z jednym z najmodniejszych piosenk

Dużo wody upłynęło w rzekach od czasu przyznania ostatniej Barclaycard Mercury Prize, jednak o tym wydarzeniu piszę z dużym opóźnieniem i wielkim niesmakiem. Nigdy w historii tej nagrody nie zdarzyło się, żeby płyty do niej nominowane były tak nijakie i irytujące. Wyjątkowo męczący okazał się debiutancki krążek londyńskiego indie-folkowego kwartetu Mumford & Sons "Sigh No More", na którym można znaleźć takie perełki jak: "Thistle & Weeds" czy "Dust Bowl Dance", jednak generalnie słuchając patetycznego i modnego do bólu dzieła brytyjskich artystów nabawić się wstrętu do muzyki alternatywnej. Co ciekawe twórczość Mumford & Sons trafiła w Australii i Stanach Zjednoczonych na podatny grunt. W krainie kangurów album "Sigh No More" dotarł do 1. miejsca listy przebojów i bił rekordy popularności, z kolei Amerykanie przyznali trubadurom dwie nominacje do nagród Grammy, w tym dla najlepszego nowego artysty. Nagroda na szczęście nie trafiła do

Dużo wody upłynęło w rzekach od czasu przyznania ostatniej Barclaycard Mercury Prize , jednak o tym wydarzeniu piszę z dużym opóźnieniem i wielkim niesmakiem. Nigdy w historii tej nagrody nie zdarzyło się, żeby płyty do niej nominowane były tak nijakie i irytujące. Wyjątkowo męczący okazał się debiutancki krążek londyńskiego indie-folkowego kwartetu Mumford & Sons " Sigh No More ", na którym można znaleźć takie perełki jak: " Thistle & Weeds " czy " Dust Bowl Dance ", jednak generalnie słuchając patetycznego i modnego do bólu dzieła brytyjskich artystów nabawić się wstrętu do muzyki alternatywnej. Co ciekawe twórczość Mumford & Sons trafiła w Australii i Stanach Zjednoczonych na podatny grunt. W krainie kangurów album " Sigh No More " dotarł do 1. miejsca listy przebojów i bił rekordy popularności, z kolei Amerykanie przyznali trubadurom dwie nominacje do nagród Grammy, w tym dla najlepszego nowego artysty. Nagroda na szczęście nie