Queen - A Kind of Magic, recenzja 2008

Queen - A Kind of Magic (1986) EMI

01. One Vision – 5:11
02. A Kind of Magic – 4:24
03. One Year of Love – 4:28
04. Pain Is So Close to Pleasure – 4:22
05. Friends Will Be Friends – 4:13
06. Who Wants to Live Forever – 5:17
07. Gimme the Prize – 4:35
08. Don't Lose Your Head – 4:38
09. Princes of the Universe – 3:34

W 1986 roku zespół Queen znajdował się u szczytu popularności. Formacja funkcjonowała jako ikona hard rocka z lat 70. oraz gwiazda muzyki pop. Swój sukces w latach 80. grupa zawdzięczała zgrabnym radiowym przebojom oraz wielkim, perfekcyjnie wykonywanym koncertom, takim jak występ w Rio de Janeiro w styczniu 1985 roku, gdzie zespół zagrał przed blisko 200-tysięczną publicznością. Wielkim sukcesem medialnym okazał się także występ na charytatywnym koncercie Live Aid, zorganizowanym przez Boba Geldofa na stadionie Wembley w Londynie 13 lipca 1985 roku. Geldof po usłyszeniu wiązanki największych przebojów Queen ogłosił ich koncert najlepszym występem wieczoru. Nic dziwnego więc, że płyta „A Kind of Magic” błyskawicznie zdobyła listy przebojów na całym świecie, dochodząc do 1. miejsca w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Krążek osiągnął też niezły sukces artystyczny, otrzymując w prasie dość przychylne recenzje. Biorąc pod uwagę mieszane uczucia z jakimi dziennikarze przyjęli dwa poprzednie, kontrowersyjne albumy kapeli, był to dość spory sukces, tym bardziej, że „A Kind of Magic” stylistycznie specjalnie nie różni się od "Hot Space" oraz "The Works".

Większość utworów jakie znalazły się na tej płycie powstała z myślą o ścieżce dźwiękowej filmu Russella Mulcahy’ego „Nieśmiertelny”. W filmie nie pojawiają się tylko trzy piosenki z "A Kind of Magic": soulowe, kojarzące się z utworami z wytwórni Motown nagranie „Pain Is So Close to Pleasure”, patetyczny, nadmuchany jak balon utwór „Friends Will Be Friends” oraz otwierająca całość, hard rockowa kompozycja „One Vision”. Muzyków do napisania ostatniego z wyżej wymienionych kawałków zainspirowała idea wspomnianego koncertu Live Aid. Ten utwór rozpoczyna się słowami słynnego przemówienia lidera ruchu praw obywatelskich w USA Martina Luthera Kinga spod Pomniku Lincolna w Waszyngtonie z 1963 roku „I Have A Dream…”, ale kończy się za to tekstem „Just gimme gimme gimme Fried chicken”. Ta końcówka jest dowodem na to, jakimi członkowie Queen byli żartownisiami. Dowodów na powyższą tezę można by mnożyć, jednak wystarczy tylko wspomnieć o teledysku do utworu „I Want to Break Free”, w którym członkowie grupy przebrali się za kobiety.

Najlepszymi fragmentami płyty "A Kind of Magic" oprócz wspomnianego „Pain Is So Close to Pleasure”, które brzmi jakby zostało nagrane przy udziale czarnoskórych muzyków, są: „One Year of Love”, „Gimme the Prize (The Kurgan’s Theme)”, „Don’t Lose Your Head” oraz „Princes of the Universe”. Piosenka „One Year of Love” została napisana przez basistę Johna Deacona i nagrana bez udziału gitarzysty Briana Maya. W jej nagraniu uczestniczyła sekcja smyczkowa, prowadzona przez Lyntona Naifa oraz saksofonista Steve Gregory. Ten delikatny, aksamitny utwór zdecydowanie różni się od trzech pozostałych kawałków. „Gimme the Prize (The Kurgan’s Theme)” to z kolei jeden z najmocniejszych kawałków zespołu z lat 80., przypominający czadowy, gitarowy Queen z płyt „Sheer Heart Attack” oraz „News of the World”. Jeszcze mocniejszy jest energetyczny, heavy metalowy „Princes of the Universe”, w którym zachwycają zmiany tempa oraz wyborna gitarowa solówka Briana Maya. „Don’t Lose Your Head” to natomiast rozpędzone do granic możliwości syntezatorowe cacko.

Opisując tę płytę nie można zapomnieć o przebojach singlowych. Oprócz „One Vision" dużą popularność zdobyły kawałki: tytułowy, który śmiało można określić jako idealnie skrojony utwór pop oraz majestatyczny, ale też kiczowaty i nagrany wraz z orkiestrą Michaela Kamena numer „Who Wants to Live Forever”.

Co prawda ten album nie jest największym osiągnięciem Queen, aczkolwiek obcowanie z „A Kind of Magic” to czysta przyjemność, której nie warto sobie odmawiać.